jeden

Tokio, 10 kwietnia 8:56

                Po burzy zawsze wychodzi słońce, nieprawdaż?

Wtargnęłam do holu szpitala niczym sztorm i szybko udałam się do recepcji.

                - Przepraszam, gdzie leży Sasuke Uchiha? – spytałam słabym głosem.

                Kobieta za ladą tylko spojrzała na mnie znudzona, jakby już przywykła do widoku zmartwionych osób.

                - Mam rozumieć, że jest pani kimś z rodziny?

                - Jestem jego narzeczoną. Sasuke nie ma rodziny – powiedziałam z goryczą.

                Kobieta pokiwała głową jakby ze szczyptą zrozumienia. Powciskała kilka klawiszy i podniosła na mnie wzrok.

                - Leży na OIOM’ie, sala numer pięć.

                Wymruczałam podziękowania i popędziłam na odpowiedni oddział szpitala prowadzona przez tabliczki.

                Już na miejscu zaczęłam rozmowę z lekarzem. Dowiedziałam się, że Sasuke przechodzi właśnie operację, która może wszystko poprawić, albo pogorszyć. Lekarz zaczął mi również wymieniać liczne obrażenia, lecz dla mnie był to jakiś kod, który rozszyfrować może tylko inny absolwent medycyny, jednakże po długości monologu doktora domyśliłam się, że nie jest najlepiej. Po chwili mężczyzna przeprosił mnie i popędził na salę operacyjną tak szybko, iż nawet nie zdążyłam się zapytać o szczegóły wypadku, któremu uległ Sasuke. Kuźwa, jak ja mam się tu czegoś dowiedzieć?

                Zostałam sama ze swoimi myślami. Nagle wpadłam na pewien pomysł. No bo kto ma wiedzieć coś o wczorajszym wieczorze, jak nie najlepszy przyjaciel Sasuke? Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Naruto.

                - Abonament chwilowo niedostępny – odezwał się sztuczny głos automatycznej sekretarki. Cholera, co z nim? Przecież telefon to główne narzędzie pracy pana prezesika. Pewnie jest w toalecie, czy coś. Odczekałam chwilkę i ponownie wybrałam numer Uzumakiego.

                - Abonament chwilowo niedostępny. – Okej, może ma spotkanie, lub coś w ten deseń. Jeszcze raz.

                -Abonament chwilowo niedostępny.

                Jeszcze. Muszę się pewnie bardziej postarać.

                - Abonament chwilowo niedostępny.

                Co się do kurwy nędzy dzieje? Przecież Naruto wyrósł już z tej młodzieńczej nieodpowiedzialności, nie zapomniałby telefonu. Coś musiało być na rzeczy.

                Bezsilna opadłam na jedno z tych niewygodnych krzesełek, tak typowych dla publicznego szpitala, i zapatrzyłam się w jakiś bliżej nieokreślony punkt. Hibernowałam.

                Trwałam tak do momentu, aż  lekarz nie potrząsnął moim ramieniem. Spojrzałam na niego półprzytomnie. Zaraz, zaraz, to nie jest ten człowiek, który operował Sasuke? Natychmiast zerwałam się na nogi i doskoczyłam do doktora.

                - Co z nim? Jak poszło? – Miałam jeszcze mnóstwo pytań, ale  mężczyzna uciszył mnie gestem dłoni.

                - Wszystko poszło po naszej myśli, ale pan Uchiha będzie musiał pozostać na obserwacji. – Odetchnęłam z ulgą. Teraz musiałam wyjaśnić tylko jedną sprawę i mogłam skakać z radości.

                - Przepraszam, ale czy zna pan może okoliczności wypadku, któremu uległ mój narzeczony? – Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać… Ktoś na niego napadł? Zleciał ze schodów?

                - Z tego co mi wiadomo, to pan Uchiha został znaleziony w zmasakrowanym samochodzie. Zderzył się z drzewem będąc w stanie upojenia alkoholowego. – Zamarłam. Sasuke nie był aż tak nieodpowiedzialny, żeby zrobić to co jego brat… Jak bardzo był pijany, aby dokonać takiego wyboru? Ten dzień nie zaczynał się zbyt dobrze…

                Lekarz odszedł, a ja znowu wyciągnęłam komórkę, jednak tym razem byłam bardziej zdeterminowana. Szybko wybrałam numer Naruto i już po chwili usłyszałam jego zaspany głos.

                - Halo, Sakurcia? Coś się stało? – Czyżby szanowny pan Uzumaki miał kaca? Wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazywały.

                - Czy ty wczoraj chlałeś razem z Sasuke? – Mimowolnie podniosłam głos.

                - Jebany Uchiha, miał ci nic nie mówić. – W innej sytuacji, pewnie śmiałabym się z reakcji Naruto… Jednak teraz nie była na to odpowiednia pora.

                - Nie mógł mi powiedzieć, bo pozwoliłeś mu prowadzić, gdy był zlany w cztery dupy – poinformowałam go chłodno.

                - Czekaj, co? – Wyglądało na to, że choć trochę otrzeźwiły go moje słowa. – Powiedział, że idzie do łazienki!

                - I jakoś tak nie zauważyłeś, że nie wrócił? – Jad aż wyciekał z mojego głosu.

                - No… Tak jakby widziałem go na parkiecie… - Usłyszałam po chwili niezręcznej ciszy.

                - Słucham? Co ty pieprzysz?! – Znowu mówiłam „odrobinę” głośniej. Odetchnęłam głęboko i znów zaczęłam, ale tym razem spokojniej. – Nie wpadłeś na to, że to mogła być każda inna osoba podobna do niego? A może coś brałeś i miałeś halucynacje?

                - Wiesz co, Sakurcia? O wiele mnie można posądzić, ale tego świństwa zawsze unikałem jak ognia. – W jego słowach wyłapałam nutkę goryczy. Ups… chyba przesadziłam.

                - Przepraszam, nie powinnam była…

                - Oh, przestań. Na twoim miejscu też bym o to zapytał. – Zbagatelizował sprawę, jak to on, a ja nigdy nie potrafiłam nic na to poradzić. Umiałam jedynie nie drążyć tematu…

                - Czekaj, czekaj! Przecież wy razem mieszkacie, nie zauważyłeś jego nieobecności?

                - No, tak jakby, ja ciągle jestem w tym barze…

- No widzę, że masz dla mnie sporo niespodzianek – wysyczałam wściekle. – Za godzinę widzę cię w szpitalu św. Łukasza.  Pospiesz się.

Potem usłyszałam już tylko sygnał obwieszczający zakończenie połączenia.

Przypadkiem spojrzałam na zegar i aż się zaśmiałam. Już byłam zmęczona tym dniem, a zegar nie wybił nawet dziesiątej. Ironiczne, właśnie dziś miałam z Sasuke wysyłać zaproszenia na nasz ślub. Teraz mogę jedynie pospraszać ludzi na wspólne czatowanie przy łóżku czarnowłosego…

Niebo nadal jest zachmurzone, nieprawdaż? Kiedy wyjdzie to głupie słońce?

Zebrałam się w sobie i podeszłam do lekarza. Nie musiałam nic mówić, mężczyzna od razu zaprowadził mnie w kierunku odpowiedniej sali. Zatrzymaliśmy się przed przeszklonymi drzwiami, lekarz dawał mi szansę na wycofanie się.  Nie jestem jednak z tych, co łatwo się poddają. Stanowczo nacisnęłam na klamkę i wpadłam do pomieszczenia, które aż raziło bielą. Tam, na białej pościeli leżał Sasuke. Wyglądał jak szmaciana lalka, schludnie ułożony, bez wyrazu, przystrojony sińcami, zadrapaniami i bandażami. Przeraził mnie ten widok. Bo przecież trudno jest patrzeć na pustą twarz, która kiedyś wyrażała tyle czułości. Powoli, na drżących nogach podeszłam do szpitalnego łóżka i usiadłam na stojącym przy nim krzesełku. Ujęłam dłoń ukochanego i przyłożyłam ją sobie do policzka. Była niewiele cieplejsza od ręki trupa. Tylko miarowe pikanie potwierdzało, że serce Sasuke jeszcze bije. Była jeszcze nadzieja…

Kiedy to jebane słońce się pojawi?!

~*~

Ciemność.

Pustka.

Próżnia.

Czemu tu jestem?

Co się stało?

Pamiętam ból, przeogromne cierpienie. Co dalej? Chcę opuścić to miejsce. Chcę wrócić.

Ale gdzie?

Gdzie mam wrócić?

TAM, chcesz wrócić TAM – szeptało coś w mojej głowie. Ja jednak nic nie rozumiałem. TAM, czyli gdzie?  Wiedziałem jednak, że za żadne skarby nie chcę zostać tutaj. Nie w tej ciemności.

I nagle pojawiło się światło.

Chociaż, nie… To była biel. Taka czysta, sterylna… Zapragnąłem iść w jej stronę.

Ale jak to zrobić, gdy nigdzie nie ma oparcia dla stóp? Jak mam podążać ku bieli?

Jakby za sprawą moich myśli mój cel powoli się do mnie przybliżał. Był już tuż, tuż. Wtedy to biel zaczęła mnie pochłaniać.

Nie bałem się, byłem spokojny. Zaufałem bieli.

Biały okazał się być wybawieniem. Ujrzałem pokój. Nie byle jaki, bo szpitalny. To on był bielą. Jednak nie wszystko w nim było tego koloru. Zauważyłem tu jeszcze różową czuprynę.

Róż. Czemu coś mówi mi, że akurat ten kolor powinienem pamiętać najlepiej?

Już wiem. Wszystko sobie przypomniałem.

Sakura. To ona była różem. Spojrzałem na jej twarz. Miała półprzymknięte oczy, a przy policzku trzymała moją dłoń. Tylko dlaczego tego nie czułem? Co było nie tak?

- Sakura. – Spróbowałem powiedzieć, jednak żaden dźwięk nie wydobył się z mojego gardła. Dlaczego?

Spróbowałem wstać, Też nie wyszło. Chciałbym stanąć obok Sakury, przytulić ją…

I nagle stałem tuż przy jej boku. Jak to? Co się dzieje? Znów spróbowałem coś powiedzieć, jednak ponownie poniosłem klęskę. Dlaczego? O co tu chodziło?

Spojrzałem na łóżko i doznałem szoku. Dlaczego ja wciąż tam leżę?! Przecież wstałem! Dlaczego moje ciało leży na wyciągnięcie ręki ode mnie, choć mnie tam nie ma?

Nagle coś zaczęło przyciągać mnie w stronę mojej skorupy. To było niczym czarna dziura. Próbowałem się oprzeć tej sile, ale to nic nie dało. Nadal zostałem pożerany przez to.

Ja nie chcę tam być! Tam jest cierpienie! To będzie bolało!

NIE CHCĘ!

~*~

Poczułam jak ręka przy moim policzku porusza się. Rozwarłam szeroko powieki i spojrzałam prosto w czarne tęczówki, które tak kochałam.

Dzięki ci słońce. Już czuję twoje nieśmiałe promienie na swojej twarzy. Jak się cieszę!

- Sasuke – powiedziałam usilnie powstrzymując płacz. – Jak się czujesz? Wszystko dobrze?

- Ale kim ty jesteś? – usłyszałam w odpowiedzi.

Wtedy to właśnie zrozumiałam, że słońce mnie wykiwało. Pojawiło się na sekundę, by ustąpić burzy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ohayou gozaimasu kochani!
Wyrobiłam się ^^
No i od razu przepraszam za zjebanie rozdziału. Z całej tej notki podoba mi się tylko początek perspektywy Sasuke... Reszta nie ujdzie nawet w tłumie. ;-;
No i ogółem dziękuję za te dziewięć obserwacji i za cztery komentarze. Bardzo mi się mordka ucieszyła. ^^
Następny rozdział standardowo za miesiąc, ok? :P

Kushina chan: Tak, tutaj Sasuke zdecydowanie jest kochającym narzeczonym ;)
Co do leków, to miałam na myśli głupiego jasia, bo wiesz, tak na prawdę to ona nie wiedziała co mu jest, więc mogła brać każdą możliwość pod uwagę. Trochę opacznie to zrozumiałaś. ;-;
Cieszę się również, że siedzisz w medycynie, będziesz mnie mogła poprawiać. ;) Ogółem to wiążę swoją przyszłość z medycyną, ale niestety jeszcze trochę mi brakuje. xD
A co do justowania tekstu, to wyśrodkowanie było, że tak powiem, "wbudowane" w szablon, więc mogłam jedynie go zmienić. ^^'

SweetheartLittle: To miłe, że w jakimś stopniu Cię zaintrygowałam. :)

Danse Macabre: Cieszę się, że uważasz opis za tajemniczy, bo taki miał być. ^^ Mam nadzieję, że na razie kierunek akcji Cię choć w małym stopniu satysfakcjonuje. :)

Misie, jutro jest Wigilia, czyli poranek pełen przygotowań i wieczorne spotkanie z rodziną.
Chciałabym życzyć Wam dużo zdrowia, bo zawsze się przyda, choćby do jeżdżenia na konwenty. :)
Szczęścia, bo jakby nie było, to fajnie jest iść przez życie ze szczerym uśmiechem na twarzy. ;D
No i przede wszystkim życzę Wam wspaniałego czasu spędzonego z bliskimi, żebyście mieli potem przyjemne wspomnienia. :)
Wesołych Świąt. =^w^=

Do dwójki,

Kasumi xx